قیمت ایمپلنت دندان سال ۱۴۰۴ [محاسبه‌گر آنلاین + جدول هزینه]

طول عمر ایمپلنت به دو بخش تقسیم می‌شود:

• پایه (فیکسچر): خود پایه‌ای که در استخوان کاشته می‌شود، در صورت مراقبت صحیح و موفقیت‌آمیز بودن فرآیند جوش خوردن، می‌تواند ۲۵ تا ۳۰ سال یا حتی تا پایان عمر فرد دوام بیاورد.

• روکش (تاج): روکش دندان که عمل جویدن را انجام می‌دهد، در معرض سایش است و به طور متوسط ممکن است هر ۱۰ تا ۲۰ سال نیاز به تعویض داشته باشد. رعایت بهداشت دهان و دندان و چکاپ‌های منظم، کلید اصلی طول عمر ایمپلنت است.

این یکی از شایع‌ترین نگرانی‌هاست. در طول خود جراحی، به دلیل استفاده از بی‌حسی موضعی کامل، بیمار مطلقاً هیچ دردی احساس نخواهد کرد. درد پس از جراحی (بعد از رفع اثر بی‌حسی) طبیعی است و معمولاً ۳ تا ۷ روز طول می‌کشد. این درد به راحتی با داروهای مسکن تجویز شده قابل کنترل است و بسیاری از بیماران گزارش می‌دهند که درد آن حتی از عصب‌کشی کمتر است

کاشت ایمپلنت باید حتماً پس از اتمام کامل رشد فک و صورت انجام شود که معمولاً بعد از ۱۸ تا ۲۰ سالگی است. اگر ایمپلنت زودتر از این سن کاشته شود، با ادامه رشد فک، دندان ایمپلنت شده کوتاه‌تر از دندان‌های مجاور به نظر خواهد رسید. برای سنین بالا هیچ محدودیتی وجود ندارد و تا زمانی که فرد از سلامت عمومی مناسب برخوردار باشد، حتی در سنین بالا نیز کاندیدای خوبی خواهد بود.

فرآیند بهبودی دو مرحله دارد. بهبودی اولیه لثه و بافت نرم، که شامل کاهش تورم و درد است، معمولاً سریع بوده و از چند روز تا نهایتاً دو هفته طول می‌کشد. اما مرحله اصلی و حیاتی، «اوسئواینتگریشن» یا جوش خوردن پایه ایمپلنت به استخوان فک است که این فرآیند بسته به شرایط بیمار، بین ۳ تا ۶ ماه زمان نیاز دارد.

شکست ایمپلنت به دو دسته تقسیم می‌شود:

• شکست کوتاه‌مدت (زودهنگام): معمولاً به دلیل عفونت در محل جراحی، تراکم پایین استخوان، یا عدم جوش خوردن کامل پایه به استخوان (Osseointegration) رخ می‌دهد.  

   

• شکست بلندمدت (دیرهنگام): سال‌ها پس از درمان رخ می‌دهد و شایع‌ترین علت آن «پری‌ایمپلنتایتیس» (Peri-implantitis) است. این عارضه، عفونت لثه و استخوان اطراف ایمپلنت است که عمدتاً به دلیل عدم رعایت بهداشت ایجاد می‌شود. وارد کردن فشار بیش از حد (مانند دندان قروچه) نیز می‌تواند عامل شکست باشد

افراد زیر معمولاً کاندیدای پرریسکی محسوب می‌شوند یا باید درمان خود را به تعویق بیندازند:

• افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن کنترل‌نشده (مانند دیابت کنترل‌نشده).  
• افراد سیگاری (مصرف سنگین)، زیرا سیگار به شدت فرآیند بهبودی را مختل می‌کند.  
• افراد مبتلا به پوکی استخوان شدید.  
• افرادی که سیستم ایمنی بدنشان به شدت ضعیف است.  
• زنان باردار.  
• نوجوانانی که رشد فک آن‌ها کامل نشده است (زیر ۱۸ سال).

تفاوت اصلی در «زمان» است. در ایمپلنت معمولی (سنتی)، پس از کشیدن دندان، چندین ماه صبر می‌کنند تا لثه و استخوان ترمیم شود و سپس جراحی کاشت انجام می‌شود. اما در ایمپلنت فوری، بلافاصله پس از کشیدن دندان، پایه ایمپلنت در همان جلسه در حفره دندان قرار می‌گیرد. این کار تعداد جراحی‌ها و طول کل درمان را کاهش می‌دهد، اما نیازمند شرایط استخوانی بسیار ایده‌آل است

ایمپلنت دیجیتال از تکنولوژی پیشرفته برای افزایش دقت و کاهش تهاجم استفاده می‌کند.

• در روش سنتی: جراح لثه را برش می‌دهد (Flap)، استخوان را می‌بیند و پایه را می‌کارد، سپس محل را بخیه می‌زند.  
• در روش دیجیتال: با استفاده از اسکن سه‌بعدی فک بیمار، یک راهنمای جراحی (Surgical Guide) با پرینت سه‌بعدی ساخته می‌شود. جراح با استفاده از این راهنما، ایمپلنت را با دقتی بسیار بالا و اغلب بدون نیاز به برش گسترده لثه (روش پانچ) در محل دقیق قرار می‌دهد.

این روش معمولاً درد، تورم و خونریزی بسیار کمتری دارد و به دلیل دقت بالا، در برخی موارد نیاز به پیوند استخوان را کاهش می‌دهد.